သၽွမ္းအမ်ိဳးသားေန႔ ဆိုတာ ၁၉၃၀ ေတာင္ႀကီး သေဘာတူညီခ်က္ နဲ႔ ၁၉၄၇ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကေန ညီညြတ္ ေရးသေဘာ တူညီခ်က္ရကတည္းက နာမည္တပ္ထားၿပီးသားပါဘဲ။
သို႔တည္းမဟုတ္ သၽွမ္းအမ်ိဳးသားေန႔ဆိုတဲ့အတိုင္း သၽွမ္းျပည္ထဲကတိုင္းရင္းသားေတြ မပါေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးစရာျဖစ္ လာမွာစိုးလို႔ သၽွမ္းျပည္နယ္ေန႔လို႔ လဲေခၚဆိုခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ နာမည္ေတြပါဘဲ။ နာမည္ဘယ္လိုဘဲတပ္ေပးတပ္ေပး ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ သမိုင္းကိုေတာ့ မေမ့သင့္ ပါဘူး။ ႏွင္းဆီပန္းလိုပါဘဲ။ အမ်ိဳးအမည္ဘယ္ေလာက္ကြဲျပားေနပါေစ အေမႊးရနံ့ဟာျဖင့္ မေျပာင္းလဲနိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ အဓိက သမိုင္းကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္။
၁၉၄၇ ဂ်ႏၷဝါရီလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လန္ဒန္ကိုသြားၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၿဗိတိသၽွအစိုးရနဲ႔ေဆြးေႏြး ရာမွာ ျမန္မာ နိုင္ငံကို တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရေစရမယ္။ သို႔ေပမယ့္ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာေနထိုင္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ ဗမာနဲ႔ အတူ လြတ္လပ္ေရး ရယူခ်င္မယူခ်င္ဆိုတာကေတာ့သူတို႔အေပၚမွာဘဲမူ တည္တယ္။ ဒီအတြက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ဘဲသြားေရာက္ ညႇိႏွိုင္းေဆြးေႏြးၾကည့္ရမယ္လို႔သေဘာတူညီခဲ့တယ္။
အဲ့ခ်ိန္တုန္းက နယ္စပ္ေဒသေန တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ဗမာအေပၚ ယုံၾကည္မွုသိပ္မရွိလို႔ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မွုေအာက္ မွာေနလိုတဲ့ဆႏၵမ်ားေနတယ္လို႔ သတင္းေျပးေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္ ယခင္က ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို ေပးထားေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲ့ဒီ အေပၚ ကန႔္သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘို႔ စီမံလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ‘အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မွုေအာက္မွာေနမယ့္ အစား ဗမာနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးယူၾကရင္ပိုေကာင္းမယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လြတ္လပ္ေရးရမယ္ဆိုဒါယုံၾကည္ လာၾကတယ္။’
အဲ့ဒါနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆ ရက္ေန႔ သၽွမ္းနဲ႔ ကခ်င္ ညီလာခံမွာလည္းေကာင္း၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ သၽွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း ညီလာခံမွာလည္းေကာင္း ဗမာနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးယူလၽွင္ မည္သို႔ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ မွုရွိရမယ္ဆိုဒါကို ေဆြးေႏြးဆုံးျဖတ္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။
တဖက္ကလည္း ယခင္က်င့္သုံးလ်က္ေသာ ၿဗိတိသၽွတိုင္းမင္းႀကီး British Commissioner ဦးေဆာင္ေသာ(ေစာ္ဘြား ၃၃ ဦးပါ) သၽွမ္းျပည္ေထာင္စုေကာင္စီ (Federal Council ) အား ဖ်က္သိမ္း၍ ပေလာင္ေစာ္ဘြား၊ သၽွမ္းေစာ္ဘြား၊ ပအိုဝ္း ေစာ္ဘြား၊ ဓႏုေစာ္ဘြား တို႔ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳတဲ့ ေစာ္ဘြား ၃၃၊ လူထုကိုယ္စားလွယ္ ၃၃ ဦးပါတဲ့ Shan States Saophas Council “ရွမ္းစဝ္ဖလုံမ်ားေကာင္စီ” ကို အစားထိုးဖြဲ႕စည္းဖို႔ ၿဗိတိသၽွ အာဏာပိုင္ေတြက ခ်က္ခ်င္းအတည္ မျပဳေပးနိုင္ ေၾကာင္း၊ ပင္လုံညီလာခံအၿပီး ေတာင္ႀကီးမွာက်င္းပမယ့္ Federal Council အစည္းအေဝးမွာ ဆုံးျဖတ္ ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္တဲ့ အတြက္ အဲ့ဒီ ၇ ရက္ေန႔ ညမွာဘဲ လူထု ၃၀၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္တဲ့ အစည္း အေဝးျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးမွာ ေစာ္ဘြား ၇ ဦး လူထုကိုယ္စားလွယ္ ၇ ဦး ပါဝင္တဲ့ ရွမ္းျပည္ေကာက္စီ ဦးေဆာင္ေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းလိုက္တယ္။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ သၽွမ္းေစာ္ဘြားနဲ႔ ၿဗိတိသၽွဘုရင္ခံမ်ားၾကား အိုးစားကြဲသြားၿပီး ဗမာအစိုးရနဲ႔ အတူလြတ္လပ္ေရးယူဖို႔အေၾကာင္း အခ်က္ေတြပိုၿပီးခိုင္မာလာေစခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈ ရက္ ပင္လုံကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာက္လာေတာ့ ဗမာျပည္နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရးရယူဖို႔ အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မစည္း႐ုံးလိုက္ရဘဲ တုန႔္ျပန္ခ်က္ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
ၿဗိတိသၽွဘုရင္ခံေတြရဲ့ အေၾကာင္းျပန္ခ်က္ဟာ သၽွမ္း - ဗမာ ပူးေပါင္းေရးႀကိဳးပမ္းသူေတြအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ေအာင္ပြဲ တခုလို႔ဆိုနိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ Shan States Saophas Council ကို ၿဗိတိသၽွအာဏာပိုင္ေတြကလက္ခံ သေဘာ တူလိုက္မယ္ဆိုရင္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ေစာ္ဘြားေတြက ေဖေဖၚဝါရီလအတြင္းက်င္းပမယ့္ FSSC ေတာင္ႀကီး ညီလာခံရဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သည္းခံေစာင့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ ပင္လုံ လူထုအစည္းအေဝးႀကီး ျဖစ္လာနိုင္ စရာ အေၾကာင္းမရွိသလို ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ မွာ လက္မွတ္ထိုးစရာအေၾကာင္းလဲ ေပၚလာမွာမဟုတ္ ပါဘူး။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ႀကီးကိုလဲ က်င္းပစရာလိုေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
၆၅ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသားေတြ ျပည္သူလူထုေတြကေတာ့ “ ေဖေဖာ္ဝါရီ လ ၇ ရက္တုန္းက က်ဳပ္ တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ အလ်င္စလိုဆုံးျဖတ္ခဲ့တာကိုး” လို႔ ေတြးသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ ေန႔ဟာ သၽွမ္းျပည္လူထုအတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားေကာင္း မွားတဲ့ေန႔ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဗမာေခါင္းေဆာင္ ေတြအတြက္ေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ဟာဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ ကန္တဲ့ေန႔ ေန႔ေကာင္းရက္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿဗိတိသၽွကိုလိုနီဝါတီေတြအစား လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒီ ဗမာအစိုးရက အျပည့္အ၀ အေမြ ဆက္ခံလိုက္လို႔ပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္ ခုေနခါမ်ား က်ေနာ္သာ နိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဒါမွ မဟုတ္ နိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါရင္ ‘ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ သၽွမ္းျပည္သားေတြက ဝမ္နည္းသင့္လို႔ ဝမ္းနည္း ေနရမယ့္အစား သၽွမ္းျပည္နယ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲက်င္းပခ်င္’ ေနၾကေသးတာကိုတားဆီး မေနပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး က်င္းပခြင့္ကို ေပးကိုေပးလိုက္မွာ ပါ။
ပင္လုံစာခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးၾကသည့္ပုံတူပန္းခ်ီ ႏွင့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ နာမည္ေတြပါဘဲ။ နာမည္ဘယ္လိုဘဲတပ္ေပးတပ္ေပး ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ သမိုင္းကိုေတာ့ မေမ့သင့္ ပါဘူး။ ႏွင္းဆီပန္းလိုပါဘဲ။ အမ်ိဳးအမည္ဘယ္ေလာက္ကြဲျပားေနပါေစ အေမႊးရနံ့ဟာျဖင့္ မေျပာင္းလဲနိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ အဓိက သမိုင္းကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္။
၁၉၄၇ ဂ်ႏၷဝါရီလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လန္ဒန္ကိုသြားၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၿဗိတိသၽွအစိုးရနဲ႔ေဆြးေႏြး ရာမွာ ျမန္မာ နိုင္ငံကို တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရေစရမယ္။ သို႔ေပမယ့္ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာေနထိုင္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ ဗမာနဲ႔ အတူ လြတ္လပ္ေရး ရယူခ်င္မယူခ်င္ဆိုတာကေတာ့သူတို႔အေပၚမွာဘဲမူ တည္တယ္။ ဒီအတြက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ဘဲသြားေရာက္ ညႇိႏွိုင္းေဆြးေႏြးၾကည့္ရမယ္လို႔သေဘာတူညီခဲ့တယ္။
အဲ့ခ်ိန္တုန္းက နယ္စပ္ေဒသေန တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ဗမာအေပၚ ယုံၾကည္မွုသိပ္မရွိလို႔ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မွုေအာက္ မွာေနလိုတဲ့ဆႏၵမ်ားေနတယ္လို႔ သတင္းေျပးေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္ ယခင္က ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို ေပးထားေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲ့ဒီ အေပၚ ကန႔္သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘို႔ စီမံလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ‘အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မွုေအာက္မွာေနမယ့္ အစား ဗမာနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးယူၾကရင္ပိုေကာင္းမယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လြတ္လပ္ေရးရမယ္ဆိုဒါယုံၾကည္ လာၾကတယ္။’
အဲ့ဒါနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆ ရက္ေန႔ သၽွမ္းနဲ႔ ကခ်င္ ညီလာခံမွာလည္းေကာင္း၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ သၽွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း ညီလာခံမွာလည္းေကာင္း ဗမာနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးယူလၽွင္ မည္သို႔ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ မွုရွိရမယ္ဆိုဒါကို ေဆြးေႏြးဆုံးျဖတ္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။
တဖက္ကလည္း ယခင္က်င့္သုံးလ်က္ေသာ ၿဗိတိသၽွတိုင္းမင္းႀကီး British Commissioner ဦးေဆာင္ေသာ(ေစာ္ဘြား ၃၃ ဦးပါ) သၽွမ္းျပည္ေထာင္စုေကာင္စီ (Federal Council ) အား ဖ်က္သိမ္း၍ ပေလာင္ေစာ္ဘြား၊ သၽွမ္းေစာ္ဘြား၊ ပအိုဝ္း ေစာ္ဘြား၊ ဓႏုေစာ္ဘြား တို႔ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳတဲ့ ေစာ္ဘြား ၃၃၊ လူထုကိုယ္စားလွယ္ ၃၃ ဦးပါတဲ့ Shan States Saophas Council “ရွမ္းစဝ္ဖလုံမ်ားေကာင္စီ” ကို အစားထိုးဖြဲ႕စည္းဖို႔ ၿဗိတိသၽွ အာဏာပိုင္ေတြက ခ်က္ခ်င္းအတည္ မျပဳေပးနိုင္ ေၾကာင္း၊ ပင္လုံညီလာခံအၿပီး ေတာင္ႀကီးမွာက်င္းပမယ့္ Federal Council အစည္းအေဝးမွာ ဆုံးျဖတ္ ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္တဲ့ အတြက္ အဲ့ဒီ ၇ ရက္ေန႔ ညမွာဘဲ လူထု ၃၀၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္တဲ့ အစည္း အေဝးျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးမွာ ေစာ္ဘြား ၇ ဦး လူထုကိုယ္စားလွယ္ ၇ ဦး ပါဝင္တဲ့ ရွမ္းျပည္ေကာက္စီ ဦးေဆာင္ေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းလိုက္တယ္။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ သၽွမ္းေစာ္ဘြားနဲ႔ ၿဗိတိသၽွဘုရင္ခံမ်ားၾကား အိုးစားကြဲသြားၿပီး ဗမာအစိုးရနဲ႔ အတူလြတ္လပ္ေရးယူဖို႔အေၾကာင္း အခ်က္ေတြပိုၿပီးခိုင္မာလာေစခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈ ရက္ ပင္လုံကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာက္လာေတာ့ ဗမာျပည္နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရးရယူဖို႔ အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မစည္း႐ုံးလိုက္ရဘဲ တုန႔္ျပန္ခ်က္ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
ၿဗိတိသၽွဘုရင္ခံေတြရဲ့ အေၾကာင္းျပန္ခ်က္ဟာ သၽွမ္း - ဗမာ ပူးေပါင္းေရးႀကိဳးပမ္းသူေတြအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ေအာင္ပြဲ တခုလို႔ဆိုနိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ Shan States Saophas Council ကို ၿဗိတိသၽွအာဏာပိုင္ေတြကလက္ခံ သေဘာ တူလိုက္မယ္ဆိုရင္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ေစာ္ဘြားေတြက ေဖေဖၚဝါရီလအတြင္းက်င္းပမယ့္ FSSC ေတာင္ႀကီး ညီလာခံရဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သည္းခံေစာင့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ ပင္လုံ လူထုအစည္းအေဝးႀကီး ျဖစ္လာနိုင္ စရာ အေၾကာင္းမရွိသလို ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ မွာ လက္မွတ္ထိုးစရာအေၾကာင္းလဲ ေပၚလာမွာမဟုတ္ ပါဘူး။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ႀကီးကိုလဲ က်င္းပစရာလိုေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
၆၅ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသားေတြ ျပည္သူလူထုေတြကေတာ့ “ ေဖေဖာ္ဝါရီ လ ၇ ရက္တုန္းက က်ဳပ္ တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ အလ်င္စလိုဆုံးျဖတ္ခဲ့တာကိုး” လို႔ ေတြးသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ ေန႔ဟာ သၽွမ္းျပည္လူထုအတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားေကာင္း မွားတဲ့ေန႔ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဗမာေခါင္းေဆာင္ ေတြအတြက္ေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ဟာဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ ကန္တဲ့ေန႔ ေန႔ေကာင္းရက္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿဗိတိသၽွကိုလိုနီဝါတီေတြအစား လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒီ ဗမာအစိုးရက အျပည့္အ၀ အေမြ ဆက္ခံလိုက္လို႔ပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္ ခုေနခါမ်ား က်ေနာ္သာ နိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ဒါမွ မဟုတ္ နိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါရင္ ‘ေဖေဖာ္ဝါရီ ၇ ရက္ေန႔ သၽွမ္းျပည္သားေတြက ဝမ္နည္းသင့္လို႔ ဝမ္းနည္း ေနရမယ့္အစား သၽွမ္းျပည္နယ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲက်င္းပခ်င္’ ေနၾကေသးတာကိုတားဆီး မေနပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး က်င္းပခြင့္ကို ေပးကိုေပးလိုက္မွာ ပါ။
No comments:
Post a Comment